Μια φορά και έναν καιρό τα πολύ παλιά τα χρόνια (λίγο μετά την εποχή των δεινοσαύρων υπολογίστε), γεννήθηκε ο πιτσιρικάς της ιστορίας μας.
“Καλό παιδί, δεν λέω. Αλλά λίγο ζωηρούλης”, θα σας πει η μαμά του αν την ρωτήσετε.
Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο του “κουσούρι”.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ήταν τότε που κάθε φορά που στην τηλεόραση υπήρχε διακοπή του προγράμματος για διαφημίσεις, έπαιζε το παρακάτω βίντεο με το χαρακτηριστικό ηχητικό.
Στο άκουσμα αυτό, ένας πιτσιρικάς, θα ήταν δεν θα ήταν τότε 5-6 χρονών, παρατούσε ότι έκανε και έτρεχε να στηθεί μπροστά από την τηλεόραση για να δει τις διαφημίσεις.
“Φημίσεις!! Φημίσεις!!” φώναζε.
Χαρακτηριστικά οι γονείς του έλεγαν πως έπαιρνε παραμάζωμα καρέκλες, τραπέζια, φωτιστικά και ότι άλλο βρίσκονταν στον δρόμο του.
Δεν τις έχανε με τίποτα λέμε.
Ακόμα και σήμερα έχει σημάδια από τα τότε ατυχήματα.
Τι έβλεπε; Να, κάτι τέτοια…
Ο πιτσιρικάς μεγάλωσε σιγά σιγά, αλλά το πρόβλημα δυστυχώς δεν έφυγε. Ίσα ίσα που επεκτάθηκε. Σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, αφίσες στον δρόμο και όπου γενικά υπήρχε διαφήμιση.
Τον τραβούσαν σαν μαγνήτης.
Του άρεσαν οι ιστορίες, έλεγε.
Τώρα που τις έβλεπε τις ιστορίες, ο θεός και η ψυχή του.
